शास्त्रज्ञ विद्यासागर          विद्यासागर कधीपासून पळत होता. त्या बर्फाच्या अवाढव्य पर्वत रांगांमधून पळताना त्याची पुरती दमछाक झाली […]

चहा आणि खारी -एका आठवणीची गोष्ट संध्याकाळची वेळ बाहेर मस्त पाऊस पडून गेलेला. वातावरणात थोडासा गारवा. ती गॅलरीत बसली होती.

आभास: कॉफीच्या मगवर, अस्वस्थपणे नखांनी टकटक करत बसलेल्या सोनियाकडे, रेश्मा एकटक पहात होती. कॉफी कधीच थंड होऊन गेली होती तरी

निसर्गाचं निखळ सौंदर्य न्याहळत सुधा खिडकिमध्ये बसली होती.किती तो निरागसपणा,किती ती सहनशक्ती,त्याचा तो उदारपणा, आपत्कालामध्ये परिस्थितीशी केलेले दोन हात,सगळ्यांना आपल्यामध्ये

आज मल्हार आणि मिताली दोघांचेही पालक मल्हारच्या घरी एकत्र जमणार होते  .विषय तसं कौटुंबिक असला तरी गंभीर होता .मल्हारची आई

जीर्ण संपून अंकुराची रुजवात करणारी, चैतन्याचे प्रतीक असणारी आनंदी गुढी.  “अगं ए आजी लवकर ये ना. नेसवं ना ही नऊवारी

          यह तेरा घर यह मेरा घर           किसी को देखना हो

                      चिरनिद्रा घेतलेल्या संपदाकडे पाहून योगिता धाय मोलकून रडू लागली.

       परीक्षा संपल्या होत्या आणि उन्हाळी सुट्टया सुरू झाल्या होत्या. सोहम आणि त्याच्या मित्रांचा मोबाईल गेम आणि टिव्ही

उन्हाळा संपला.पावसाळ्याची चाहूल लागली.तरी वळीव काही ढसळला नाही.सगळीकडे वैशाखवणवा  पसरला होता.डोंगरावरील गवत वाळून डोंगर ओसाड वाळवंटासारखे भासत होते.झाडे झुडपे सुकून